Geweldloze communicatie

Tijdens mijn werkzaamheden als coach en als docent kom ik regelmatig in contact met mensen, jong en oud, die op verschillende manieren met communicatie omgaan.
Een aantal van die mensen die ik tegenkom, kiezen ervoor om de strijd aan te gaan. Ze willen winnen en zeker geen verlies lijden. Ze gaan ervoor! Op zich een mooie eigenschap om niet over zich heen te laten lopen.Doordat ze zo strijdvaardig zijn en standvastig walsen ze ook wel eens over anderen heen. Strijd roept reacties op en geeft als tegenreactie ook vaak weer strijd.
Jongeren die hun weg zoeken geven de strijd niet op. Ze zijn aan het zoeken naar grenzen en gaan daarom de strijd aan.
Via geweldloze communicatie zie ik ook kansen om met jongeren tot een aanpak te komen.
Ze mogen aangeven wat hun belang is waar ze hun emoties over willen uiten en waar ze tegen aan lopen.
Als docent, trainer, coach gaat het niet om mij, maar om het aanpakken van het probleem.
.

Om dit te doorbreken kies ik ervoor om geweldloos te communiceren

1. De eerste stap is de feiten beschrijven, de ander ruimte geven en de informatie ontvangen 
2. De tweede stap is het beschrijven van je gevoel. Je mag gerust kwaad, ongerust, teleurgesteld, verdrietig, jaloers of blij zijn zijn, maar schuif de schuld van jouw gevoel niet in de schoenen van een ander. Daarmee geef je de ander ook ruimte om mee te leven met jou, in plaats van zich onmiddellijk te moeten verdedigen. 
3. De derde stap geeft je de mogelijkheid om aan te geven wat je graag wil van de ander. De ander kan dan aangeven wat zij willen. 
4. Bij de vierde stap kom je tot het concreet maken van elkaars behoeftes

Ook bij oudere gesprekspartners kom je met geweldloze communicatie tot de aanpak van het probleem

In het voorjaar van 2012 had ik een gesprek met een ouderpaar over hun zoon. Mijn feitelijke bevindingen vielen hun koud op het dak. Ze schrokken van mijn relaas en hadden de tijd nodig om dat alles te verwerken.
Het gevoel van machteloosheid heb ik duidelijk omschreven.
De ouders waren boos en teleurgesteld, ze hadden verwacht dat hun zoon op deze plek wel zijn diploma kon halen. Ze waren boos omdat wij als docenten dat niet voor elkaar konden krijgen. Ze waren teleurgesteld .
Ik gaf hen de ruimte om de boosheid te uiten en de ruimte om ook teleurgesteld te mogen zijn.Ik sloot  me bij hen aan om vervolgens samen tot vervolgafspraken te komen. De ouders en ik zouden ons laten informeren door een derde om te kijken welke vormen van onderwijs wel bij hun zoon zou passen.
De ouders hebben de regie in handen genomen en zijn nu op zoek naar een andere vorm van onderwijs die wel bij hun zoon past.
Dit is een voorbeeld van hoe geweldloze communicatie iets moois tot stand kan brengen. De nadruk op kan!!