In een later stadium van mijn leven kreeg ik het grote verlangen naar mijn geliefde.Ik dacht hem te hebben en dat wat ik verlangde ineens echt van mij was. Ik begreep toen nog niet dat je nooit volledig van een ander kunt zijn en een ander ook niet van jou. Het verlangen van mij is niet het verlangen van een ander: Het blijft een ander.
Wat verlangen we nu echt?
We verlangen naar veiligheid, geborgenheid en vervulling, eerder naar afsluiten dan naar openheid. Sommigen van ons zijn weliswaar bereid het vertrouwde bestaan op zijn kop te zetten, een nieuwe liefde te volgen, betaalde uren op te geven voor vrijwilligerswerk, of wat dan ook. Maar we hebben dan toch de hoop dat dit nieuwe leven beter bij ons past dan het oude. We streven naar een leven zoals het 'hoort te zijn'. Wie werkelijk verlangt, moet zich durven overgeven. Verlangen spoort aan tot verandering.
Soms kan een gebeurtenis ons hele leven doen oplichten, en ons op het spoor zetten van een hoger doel, ook al houdt dat in dat we ons leven danig op zijn kop moeten zetten. We hoeven daartoe niet een en al goedheid te zijn. Het is voldoende te handelen in het licht van wat goed is.
We voelen ons geroepen te handelen. Maar de hoop op vervulling blijft levend, juist omdat we níet proberen de hemel op aarde te brengen: in dat geval wordt aan het leven ieder toeval ontnomen.
De liefde die blijvend inspireert, is zowel vastberaden als terughoudend.
Het verlangen is precies de kunst te handelen in het licht van het goede, zonder de lichtbron te willen bezitten.
Het is weer december en ik denk weer na over mijn verlanglijstje.
Ik wil handelen in het licht van het goede.
Wat is goed voor mij?
Wat laat ik los?
Eros en Psyche
Geen opmerkingen:
Een reactie posten