Ja hoor, ik kan het nog.
Terwijl ik de eerste keer na een lange vakantie dacht dat ik niet meer kon haasten. Vanmorgen was het een goede proef op de som. Met lof ben ik geslaagd.
Het leek er toch echt op dat de vakantie mij een ont-haast tijd had gegund die niet meer te keren was.
Op de fiets op weg naar werk werd ik me bewust van het haasten en onthaasten.
Is het erg om weer te multitasken en met heel veel zaken bezig te zijn.
Ik voelde het niet als bezwaarlijk. Ik genoot er zelfs weer een beetje van.
Ik deed weer mee.
Hoe was dat vroeger en naar mijn beleving, is vroeger nog maar een paar jaar geleden.
De wereld om ons heen is zo veranderd.
"Vroeger"las ik slechts de krant bij het ontbijt. Vroeger las ik de brieven die via de postbode bezorgd werden en hoorde ik op de koffie bij mijn ouders wel hoe het met de hele familie ging.
Hoe anders is dat nu.
Mijn smartphone is leuk en we doen alles omdat het kan.
Wat is beter?
Wat maakt me gelukkiger?
Wat maakt me blijer?
Hoe deed ik het toch zonder smartphone?
Hoe wist ik wat de kinderen allemaal deden?
Hoe betaalde ik de rekeningen?
Hoe kwam ik ooit aan op de juiste plaats van bestemming?
Hoe kwam ik aan mijn lievelingsmuziek?
Welke spelletjes speelde ik?
We hebben dus meer te doen en dat moet nog steeds in dezelfde tijd.
We hebben door de sociale media minder tijd over en meer haast gekregen.
Haastige spoed is zelden goed, want zodra je gehaast bent versnelt je hartslag en ga je onrustiger ademhalen. Daardoor voel je je weer opgejaagd en onrustig.
Ik ben aan het uitvinden hoe ik daar mee om kan gaan.
Ik doe ondertussen aan Yoga en mediteer om toch vooral in balans te blijven.
Ik wil echt niet meer terug naar "vroeger", omdat het zo ontzettend handig is om online te zijn en de wereld daardoor veel groter te maken. Al die apparaten zorgen bovendien dat we meer tijd over houden.
Ik vind mijn balans en weet dat op alle apparaten ook een UIT-knop zit.
Op de fiets naar mijn werk heb ik geen haast, wel lekker de tijd om na te denken.